The mandatory disclosure nader uitgelegd
Begin 2018 kwam de Raad van de Europese Unie tot de conclusie dat er voor eens en voor altijd een einde moet komen aan belastingontwijking. Op 25 juni 2018 is de richtlijn waarin de ‘mandatory disclosure’ is vastgelegd uitgebracht. Deze richtlijn schrijft een meldingsplicht voor, voor intermediairs van grensoverschrijdende agressieve fiscale planningsconstructies. Tevens wordt met deze richtlijn geprobeerd om de samenwerking tussen lidstaten te vergroten in de strijd tegen fiscaal agressieve structuren. Ongeveer een maand geleden kwam Staatssecretaris Snel met een wetsvoorstel, waarmee wordt beoogd deze richtlijn in de Nederlandse wet te implementeren per 1 januari 2020.
Het klinkt als een heel goed idee: een einde maken aan belastingontwijking. Geen krantenkoppen meer over multinationals die belasting ontwijken of over vermogende dames en heren met een rekening ergens op een tropisch eiland waarvan de Nederlandse belastingdienst geen weet heeft. Ondertussen dragen jij en ik duizenden euro’s per jaar af voor goede snelwegen, verlichting, mooie parken en schone straten. Vanaf 1 juli 2020 gaan we alles melden wat ook maar de schijn heeft van belastingontwijking. Mochten belastingadviseurs vroeger nog wel eens de neiging hebben gehad om de grenzen van de wet en het land op te zoeken, vanaf nu moeten ze direct tekst en uitleg aan de Belastingdienst geven.
Het wetsvoorstel in het kort
In de Wet komt een meldingsplicht die in eerste instantie voor intermediairs geldt, zoals belastingadviseurs, notarissen, advocaten, financiële adviseurs en accountants. De intermediair moet een grensoverschrijdende constructie bij de Belastingdienst melden als wordt voldaan aan een van de kenmerken die wordt genoemd in een lijst opgesteld door de Europese Commissie. Dit zijn zaken waarvan wordt gezegd dat ze een aanwijzing kunnen vormen voor onwenselijke belastingontwijking. Deze lijst is echter zo ruim opgezet, dat niet alleen échte vormen van belastingontwijking onder de meldingsplicht vallen, maar bijvoorbeeld ook de internationale overdracht van een onderneming of licenties en internationale betalingen met bitcoins.
Waar ligt de grens?
De informatie die met de Belastingdienst moet worden gedeeld, betreft onder meer de identificatiegegevens van de belastingplichtige en een samenvatting van het advies. De informatie wordt vervolgens in een Europese database gezet en gedeeld met andere EU-lidstaten. Dit geschiedt via een Europees communicatienetwerk. Echter, de grens tussen wel melden en niet melden is niet in alle gevallen even duidelijk.
Dertig dagen
Adviezen die onder de meldingsplicht vallen moeten binnen dertig dagen nadat ze zijn uitgebracht om uitgevoerd te worden bij de Belastingdienst worden gemeld.
Conform overgangsrecht dient de eerste melding uiterlijk op 31 augustus 2020 aan de Belastingdienst te worden gedaan. Daarin moet de intermediair informatie geven over adviezen waarvan de eerste fase van uitvoering is gezet tussen 25 juni 2018 (dus nog ver voordat het wetsvoorstel van kracht is) en 1 juli 2020. Oude adviezen kunnen dus ook nog onder de meldingsplicht vallen.
Consequenties van niet melden
Indien er niet wordt gemeld, terwijl dit wel had gemoeten, dan kan aan de intermediair die verzaakt heeft een melding te maken, een boete worden opgelegd die kan oplopen tot wel € 830.000 en/of strafvervolging!
Belastingdienst light
Kortom, het gaat in deze richtlijn eigenlijk om volstrekt legale constructies, waar de Belastingdienst inzicht in wil krijgen. Belastingadviseurs krijgen een meer controlerende rol, waardoor de belastingadviseur eigenlijk een “Belastingdienst light” wordt.
Mocht je nou denken: dan ga ik zelf wel creatief aan de slag en zorg ik zelf voor die grensoverschrijdende constructie waarmee ik wat belasting kan besparen: helaas, die vlieger gaat niet op. Indien er namelijk geen intermediair is die kan melden, dan komt de meldingsplicht bij jou als “relevante belastingplichtige” te liggen. Meld jij dit niet, dan kan de boete ook aan jou worden opgelegd!